Actieve versus passieve immuniteit
Immuniteit is het vermogen om vreemd materiaal te identificeren, erop te reageren en het uit het lichaam te verwijderen. Wanneer we de menselijke anatomie en fysiologie beschouwen, bestaat het uit twee brede armen, namelijk aangeboren immuniteit en adaptieve immuniteit. Aangeboren immuniteit is de eerstelijns aanvaller tegen vreemd materiaal, maar het is niet gespecialiseerd om specifiek met dat vreemde materiaal om te gaan. De adaptieve immuniteit bestaat uit humoraal en cellulair, en dit type immuniteit kan worden geclassificeerd als actieve immuniteit en passieve immuniteit. Deze twee typen verschillen in oorsprong, uitvoering en de latente effecten.
Actieve immuniteit
Zoals de naam suggereert, vereist actieve immuniteit een relatief gezond immuunsysteem om als antagonist tegen ziekteverwekkers te werken. Hier, als de persoon eenmaal is blootgesteld aan het organisme, zal die persoon immuniteit ontwikkelen vanwege antilichamen tegen dat type organisme. Er is een tijdsverloop tussen de inoculatie van de ziekteverwekker en de afgifte van antilichamen. Ten slotte, aan het einde van het gevecht, worden sommige van de cellen die tijdens de eerste blootstelling gevormd zijn, geheugencellen, die op grote schaal zouden worden geactiveerd als die persoon opnieuw aan dat organisme zou worden blootgesteld. De actieve immuniteit is weer onderverdeeld in twee onderverdelingen. Dit zou de natuurlijke actieve immuniteit en de kunstmatige actieve immuniteit zijn. Het wordt als natuurlijk genoemd omdat de persoon de volledige infectie voor het organisme ontwikkelt en later merkt dat hij resistent is tegen dat organisme. Bij kunstmatige immuniteit wordt de patiënt geïntroduceerd met een organisme (meestal verzwakt) samen met stoffen om de immuunrespons te activeren.
Passieve immuniteit
Passieve immuniteit daarentegen vereist geen gezond immuunsysteem, aangezien reeds gevormde antilichamen rechtstreeks in de bloedsomloop worden afgegeven of in een gebied dat nauw verwant is aan de aangetaste plaats. Hier is het bevorderlijk voor een baby met een nog steeds ontwikkelend immuunsysteem, of een persoon met een gecompromitteerd immuunsysteem, of iemand die een back-up nodig heeft tot de actieve immuniteit begint. Maar er is geen activiteit door het immuunsysteem van die persoon. daarom is het alleen nuttig voor een kortere duur. Dit is weer verdeeld in twee armen, natuurlijk en kunstmatig. De natuurlijke passieve immuniteit treedt op wanneer de maternale Ig G-type antilichamen via de placenta aan de foetus worden doorgegeven. Het is erg nuttig in de eerste zes maanden van het leven van de baby, wanneer het immuunsysteem nog in ontwikkeling is. In de kunstmatige passieve immuniteit,we introduceren immunoglobuline of voorgevormde dierlijke antilichamen (antiserum) tegen een niet-immuun persoon. Dit kan na blootstelling aan een ziekteverwekker worden gebruikt.
Actieve immuniteit versus passieve immuniteit
Als u actieve en passieve immuniteit overweegt, wordt het uiteindelijke resultaat geïmplementeerd via antilichamen en de cascade van activiteiten die door deze antilichamen worden geïnitieerd. Deze twee soorten vullen elkaar aan en hebben een synergetisch effect. Maar de actieve immuniteit treedt alleen in werking bij een persoon met een gezond immuunsysteem, terwijl de passieve immuniteit dat niet doet. De actieve immuniteitscascade begint vanuit een antigeen, terwijl de passieve immuniteit altijd begint met de antilichamen. Actieve immuniteit heeft een vertraging om te handelen, terwijl passief vanaf het begin actief is. De antilichamen die zijn ontwikkeld vanuit de actieve immuniteit zijn zeer specifiek voor dat serotype of serovar, maar de op passieve immuniteit gebaseerde antilichamen zijn niet zo specifiek vanwege hun externe oorsprong en vatbaar voor vroege vernietiging vanwege deze externe oorsprong. De immuniteit die door middel van actieve middelen wordt ontwikkeld, is langdurig / levenslang, waardoor een persoon relatief resistent is tegen een tweede blootstelling, terwijl de immuniteit die via passieve middelen wordt ontwikkeld van zeer korte duur is, waardoor een persoon niet bestand is tegen een tweede blootstelling.
Samenvattend, hoewel het enige tijd kost om te handelen, is actieve immuniteit snel en effectief in het bestrijden van ziekteverwekkers, terwijl het een langdurige immuniteit verleent. Passieve immuniteit, met zijn snelle werking, is gemakkelijk onderdrukt en verleent geen immuniteit op lange termijn. Deze twee typen vullen elkaar aan.
