Rentetarieven op lange termijn versus korte termijn
Rente zijn de kosten die een lener moet maken bij het lenen van geld. Het rentepercentage dat wordt toegepast, is afhankelijk van de duur van het lenen van het geld. Langetermijnrentetarieven zijn van toepassing op langlopende leningen, terwijl kortetermijnrentetarieven gelden voor kortlopende leningen. Er is een aantal verschillen behalve de tijdsperiode die de korte en lange rente vertegenwoordigt. Het artikel biedt een duidelijke uitleg van de lange en korte rentetarieven en vergelijkt de overeenkomsten en verschillen tussen beide.
Rentetarieven op lange termijn
Zoals de naam suggereert, is een lange rente een rente die wordt toegepast voor een langere periode, meestal boven de 10 jaar. Dergelijke rentetarieven op lange termijn worden gewoonlijk in verband gebracht met schuldinstrumenten, financiële effecten en beleggingen die een langetermijnverbintenis vereisen. De lange rente is doorgaans stabieler, aangezien grote schommelingen die zich op korte termijn voordoen in de loop van de tijd zullen worden geëgaliseerd. Effecten met een langetermijnrente zijn onder meer schatkist- en bedrijfsobligaties, depositocertificaten en langetermijnrentetarieven.
Rentetarieven op korte termijn
Korte rentetarieven zijn meestal van toepassing voor kortere perioden en worden meestal geassocieerd met effecten en financiële activa met een looptijd van minder dan een jaar. In de Verenigde Staten controleert de Fed het monetaire beleid door de federale fondsenrente vast te stellen. Het Federal Funds-tarief is het rentetarief waartegen banken geld (federale fondsen) lenen aan andere banken. De korte rentetarieven veranderen rechtstreeks met de Federal Funds-rente; als de Fed Funds-rente stijgt, zal ook de korte rente stijgen en vice versa.
Veranderingen in de korte rentetarieven kunnen een grote invloed hebben op de betalingen die moeten worden gedaan op creditcardschulden. Creditcards met een variabele rente zullen renteschommelingen ondergaan die rechtstreeks verband houden met veranderingen in de korte rente. Hypotheken worden meestal op lange termijn verstrekt en kennen geen grote kortetermijnfluctuaties. Het afsluiten van een hypotheek met variabele rente (ARM) zal echter leiden tot renteschommelingen, aangezien de rentetarieven voor een ARM op korte termijn worden bepaald.
Rentetarieven op lange termijn versus korte termijn
De lange rente en de korte rente hebben een aantal verschillen, afgezien van de perioden die ze vertegenwoordigen. Korte rentetarieven zijn gekoppeld aan financiële activa met een looptijd van minder dan een jaar, en lange rentetarieven zijn gekoppeld aan activa met een looptijd van meer dan een jaar.
De lange rente is doorgaans hoger dan de korte rente, aangezien er een hoger risico is verbonden aan de lange rente omdat uitgeleende middelen voor langere tijd vastzitten, met een grotere kans op wanbetaling. De korte rentetarieven zijn onderhevig aan sterkere schommelingen op korte termijn, aangezien economische activiteiten een directe en onmiddellijke impact op deze rentetarieven kunnen hebben. Dit is niet het geval bij lange rentetarieven, aangezien schommelingen in de loop van de tijd gemakkelijk kunnen worden gecompenseerd.
De korte rente en de lange rente hebben een vergelijkbare invloed op de economie. Rentetarieven op korte of lange termijn kunnen de economische groei van het land beïnvloeden; lage rentetarieven bevorderen de groei door lenen en investeren te bevorderen, en hoge rentetarieven schrikken de groei af door lenen en uitgeven te ontmoedigen.
Samenvatting:
Verschil tussen rentetarieven op lange en korte termijn
• Zoals de naam suggereert, is een lange rente een rente die wordt toegepast voor een langere periode, meestal boven de 10 jaar.
• Korte rentetarieven zijn doorgaans van toepassing voor kortere perioden en worden meestal geassocieerd met effecten en financiële activa met een looptijd van minder dan een jaar.
• De lange rente is doorgaans hoger dan de korte rente, aangezien er een hoger risico is verbonden aan de lange rente omdat uitgeleende gelden voor langere tijd vastzitten, met een grotere kans op wanbetaling.
