Emotionele gehechtheid versus psychologische gehechtheid
Gehechtheid is de emotionele band of band die een persoon voelt ten opzichte van een andere persoon. Deze banden komen vaak voor tussen volwassenen en kinderen en de primaire zorgverleners, meestal moeders. Deze banden zijn normaal gesproken wederkerig en zijn gebaseerd op wederzijdse gevoelens van veiligheid, beveiliging en bescherming. Over het algemeen raken kinderen emotioneel gehecht aan hun verzorgers, voornamelijk voor veiligheid en overleving. Biologisch gezien is het doel van gehechtheid te overleven, terwijl het psychologisch gezien veiligheid is.
Baby's hebben de neiging om gehecht te zijn aan elke persoon die reageert op hun behoeften en sociaal met hen omgaat. Bij sterke emotionele gehechtheid voelen mensen angst; als ze gescheiden zijn van de persoon met wie ze emotioneel gehecht zijn en vol wanhoop en verdriet. Angst is ook het gevolg van afwijzing of verlating.
Emotionele gehechtheid is een hulpmiddel dat zuigelingen en kinderen helpt om zelfvertrouwen te krijgen. Er is opgemerkt dat wanneer hun primaire verzorger, in de meeste gevallen de moeder, in de buurt is, ze een gevoel van veiligheid voelen en de wereld op een zelfverzekerde manier beginnen te verkennen, maar ze zijn ongerust en onzeker in het geval van enige emotionele gehechtheid die tot uiting komt. in hun persoonlijkheid later in het leven als ze zelf volwassen zijn.
Baby's gebruiken huilen als een hulpmiddel om de aandacht van hun verzorger te trekken, maar tegen de leeftijd van 2 jaar realiseren ze zich dat hun verzorger veel meer verantwoordelijkheden heeft en hij leert wachten en afwachten op de tijd dat de verzorger zijn aandacht op hem zou richten.
Bowlby was de psycholoog die de gehechtheidstheorie voorstelde. Deze theorie werd bekritiseerd door veel vooraanstaande personen op het gebied van de psychologie, maar het blijft nog steeds een kracht om rekening mee te houden als het gaat om het begrijpen van de onderliggende oorzaken van menselijk gedrag in termen van emotionele en psychologische gehechtheid.
Tegen de tijd dat een kind de leeftijd van 4 jaar bereikt, heeft hij geen last meer van scheiding met zijn verzorger, aangezien hij het tijdschema voor scheiding en hereniging begint te begrijpen zoals wanneer hij naar school gaat. Omdat het kind het gevoel heeft dat hij weer bij zijn moeder zal komen, begint hij relaties met zijn leeftijdsgenoten op school te ontwikkelen. Al snel is het kind klaar voor langere periodes van scheiding. Het kind krijgt een grotere mate van zelfstandigheid en is nu bereid om genegenheid en zijn eigen rol in de relatie te tonen.
Deze gevoelens van gehechtheid gaan tot ver in de volwassenheid door en werden in de jaren 80 bestudeerd door Cindy Hazan en Phillip Shaver. Ze ontdekten dat volwassenen die een veilige band hadden met een andere volwassene of volwassenen, de neiging hadden positievere opvattingen over zichzelf te hebben en over het algemeen meer vertrouwen hadden in degenen die geen sterke en veilige emotionele band met andere volwassenen hadden. Volwassenen met een lage mate van gehechtheid waren ook degenen die impulsief waren; wantrouwen hun partners en hebben ook de neiging zichzelf als onwaardig te beschouwen.
