Belangrijkste verschil - Isotoon versus hypertoon
Het is belangrijk om het concept van toniciteit te begrijpen voordat u het verschil tussen isotoon en hypertoon analyseert. Laten we daarom eerst het concept van toniciteit en het belang ervan kort beschrijven. Toniciteit is de variatie in waterconcentratie van twee oplossingen gedeeld door een semipermeabel membraan. Het kan ook worden verklaard als de relatieve waterconcentratie van oplossingen die de richting en hoeveelheid diffusie van water bepalen totdat het gelijke concentraties bereikt aan beide zijden van het membraan. Door de toniciteit van oplossingen te identificeren, kunnen we bepalen in welke richting water zal diffunderen. Dit fenomeen wordt vaak gebruikt om de reactie van cellen ondergedompeld in een externe oplossing te illustreren. Er zijn drie classificaties van toniciteit die de ene oplossing kan hebben ten opzichte van de andere: hypertoon, hypotoon en isotoon. Het belangrijkste verschil tussen isotoon en hypertoon is dat de hypertone oplossing meer oplosmiddel dan opgeloste stof bevat, terwijl de opgeloste stof en het oplosmiddel gelijkmatig verdeeld zijn in de isotone oplossing. Het onthouden van de definitie van hypertone en isotone oplossingen is echter niet essentieel als we het verschil tussen isotone en hypertone oplossingen kunnen begrijpen.
Wat is hypertoon?
Hyper is een ander woord voor hierboven of overdreven. Hypertonische oplossingen hebben een hogere concentratie opgeloste stof (glucose of zout) dan de cel. Opgeloste stoffen zijn de elementen die worden opgelost in een oplosmiddel, waardoor ze een oplossing vormen. In een hypertone oplossing is de concentratie opgeloste stoffen buiten de cel groter dan erin. Wanneer een cel wordt ondergedompeld in een hypertone oplossing zal er een osmotische verschuiving optreden en zullen watermoleculen uit de cel stromen om de concentratie van de opgeloste stoffen in evenwicht te brengen en zal er krimp optreden in de grootte van de cel.
Wat is isotoon?
Iso is een ander woord voor gelijk en tonicum is voor de toniciteit van de oplossing. Isotone oplossingen hebben een vergelijkbare concentratie opgeloste stof dan de oplossing waarmee het wordt vergeleken. In een isotone oplossing is de concentratie van opgeloste stoffen zowel binnen als buiten de cel hetzelfde, waardoor een evenwicht ontstaat in de omgeving van de cellulaire organisatie. Wanneer een cel wordt ondergedompeld in een isotone oplossing, zal er geen osmotische verschuiving optreden en zullen watermoleculen in beide richtingen door het celmembraan diffunderen om de concentratie van de opgeloste stoffen in evenwicht te brengen. Dit proces veroorzaakt geen zwelling of krimp van de cel.
Wat is het verschil tussen isotoon en hypertoon?
De verschillen tussen hypertoon en isotoon kunnen in de volgende categorieën worden ingedeeld.
Definitie van isotoon en hypertoon
Hypertonisch: "hyper" staat bekend als hierboven of excessief + "tonisch" staat bekend als iets in de trant van een oplossing. Hypertonisch suggereert dus een verhoogde toniciteit van de oplossing.
Isotoon: "iso" staat bekend als hetzelfde + "tonicum" staat bekend als iets in de trant van een oplossing. Isotoon suggereert dus een vergelijkbare toniciteit van de oplossing.
Kenmerken van isotoon en hypertoon
Concentratie van opgeloste stof en oplossing
Hypertonisch: oplossing bevat meer oplosmiddel dan opgeloste stof.
Isotoon: opgeloste stof en oplosmiddel in de oplossing worden op een gelijke manier verdeeld.
Voorbeelden
Hypertonisch: gezuiverd water, omdat er geen / minder opgeloste stof wordt opgelost in het gezuiverde water, en de concentratie is erg laag in vergelijking met de cellulaire omgeving.
Isotoon: zoutoplossing is een isotoon voor menselijk bloedplasma
Cellenrespons in hypertone en isotone oplossing (zie afbeelding 1)
Hypertonisch: wanneer een biologische cel zich in een hypertone omgeving bevindt, stroomt er water door het celmembraan uit de cel om de concentratie opgeloste stoffen in zowel de cel als de omgeving rond de cel in evenwicht te brengen. Als gevolg hiervan zal de cel krimpen als water de cel verlaat om de hogere concentratie opgeloste stof in de buitenomgeving te verminderen.
Isotoon: wanneer een cel zich in een isotone oplossing bevindt, veroorzaakt dit geen zwelling of krimp van de cel.
Waterconcentratiegradiënt
Hypertonisch: de gradiënt van de waterconcentratie kan worden waargenomen vanaf de binnenkant van de cel naar de hypertone oplossing
Isotoon: er is geen gradiënt van waterconcentratie
Opgeloste concentratiegradiënt
Hypertoon: de concentratiegradiënt van de opgeloste stof wordt gezien vanaf de hypertone oplossing naar de binnenkant van de cel
Isotoon: de concentratiegradiënt van de opgeloste stof bestaat niet.
Osmotische verschuiving
Hypertoon: osmotische verschuiving bestaat.
Isotoon: osmotische verschuiving bestaat niet
Beweging van water
Hypertonisch: Watermoleculen bewegen of diffunderen snel van de binnenkant van de cel naar de buitenste oplossingsrichtingen, en daardoor verliest de cel water.
Isotoon: Watermoleculen bewegen of diffunderen in beide richtingen, en de snelheid van waterdiffusie is in elke richting vergelijkbaar. De cel zal dus water verkrijgen of verliezen.
Sportdranken
Isotoon: Een isotone drank bevat vergelijkbare concentraties zout, suikerkoolhydraten en elektrolyten als in het menselijk lichaam. Isotone sportdrank heeft vaak de voorkeur als orale rehydratatieoplossing. Het heeft meestal 4-8 g koolhydraten per 100 ml.
Hypertoon: Hypertonische drank bevat hogere concentraties zout, suikerkoolhydraten en elektrolyten dan in het menselijk lichaam. Het heeft meestal ongeveer 8 g koolhydraten per 100 ml. Een hypertone oplossing wordt ook gebruikt bij osmotherapie om hersenbloeding te behandelen. Hypertone sportdranken zijn ideaal voor mensen die zeer veel energie nodig hebben.
Concluderend zijn er drie vormen van oplossingen die zijn gebaseerd op de concentratie van opgeloste stoffen en ze zijn isotoon, hypotoon en hypertoon. De concentratie van opgeloste stoffen is zowel binnen als buiten de cel gelijk in een isotone oplossing. De concentratie van opgeloste stoffen is groter in de cel dan de buitenomgeving in een hypotone oplossing, terwijl de hypertone oplossing er een is waarbij de concentratie van opgeloste stoffen groter is buiten de omgeving dan in de cel.
