Akbar tegen Jahangir
Akbar en Jahangir zijn twee Mughal-keizers die met onderscheiding regeerden over de noordelijke en centrale delen van India. In feite was Jahangir de zoon van Akbar. De volledige naam van Jahangir was Nur-ud-din Salim Jahangir, terwijl de volledige naam van Akbar Jalaluddin Muhammad Akbar was.
Akbar, de vader van Jahangir, werd geboren in 1542 en stierf in 1605, terwijl Jahangir werd geboren in 1569 en stierf in 1627. Akbar was 13 jaar oud toen hij de troon besteeg in 1956. Jahangir was 35 toen hij de troon besteeg na het overlijden van Akbar.
Akbar was de derde Mughal-keizer terwijl Jahangir de 4e Mughal-keizer was. Akbar had een groot respect voor Chisthi, een gerespecteerde wijze door wiens zegeningen Jahangir geboren was. Dit is de reden waarom hij een stad bouwde op de plaats waar Chisthi woonde, Sikri. Hij verplaatste tijdelijk zijn hoofdstad en woonplaats naar Fatehpur Sikri vanuit Agra.
Akbar hield de militaire bedreigingen die hij ontving van de nakomelingen van Sher Shah Suri tijdens het eerste deel van zijn bewind op afstand. De zelfverklaarde hindoe-koning Hemu werd verslagen door Akbar in de tweede slag om Panipat in 1556. Het kostte Akbar een lange tijd van ongeveer 20 jaar om zijn macht te stabiliseren en verschillende delen van Noord- en Midden-India onder zijn heerschappij te brengen.
Sir Thomas Roe documenteerde de relatie van Jahangir met verschillende heersers van zijn tijd. De relatie van Jahangir met de Perzische koning Shal Abbas werd goed gedocumenteerd door Roe. Jahangir was een liefhebber van kunst, terwijl Akbar een liefhebber was van schriftuurlijke literatuur. Akbar zou alle heilige teksten van het hindoeïsme, inclusief de Upanishads, hebben vertaald uit het Sanskriet in het Perzisch. Akbar promootte het nieuwe religieuze fenomeen Din il lahi, waarmee hij alle religies tolereerde.
