MPEG2 versus MPEG4
MPEG staat voor de Moving Pictures Experts Group, een organisatie die samenwerkt met de International Standards Organization (ISO) voor het ontwikkelen van nieuwe standaarden voor digitale audio en video. De eerste standaard MPEG-1 werd in 5 delen uitgebracht in de periode van 1993 tot 1999. Deze standaard leidde tot alle moderne digitale audio- / videocompressiestandaarden die door de ISO werden aangenomen. MPEG-2 en MPEG-4 zijn twee belangrijke releases van de MPEG-standaarden.
MPEG-2
MPEG-2 is ontwikkeld om de tekortkomingen van de MPEG-1-standaard te overwinnen. MPEG-1 had een audiocompressiesysteem dat beperkt was tot twee kanalen (stereo) en had voor geïnterlinieerde video gestandaardiseerde ondersteuning met slechte compressie. Het had ook maar één gestandaardiseerd 'profiel' (beperkte parameters Bitstream), dat niet geschikt was voor video's met een hogere resolutie. MPEG-1 kon 4k-video ondersteunen, maar het coderen van video voor hogere resoluties was moeilijk. Er waren discrepanties bij het identificeren van de hardware die dergelijke codering ondersteunde. Ook waren de kleuren beperkt tot slechts 4: 2: 0 kleurruimte.
MPEG-1 evolueerde naar MPEG-2 door de bovenstaande problemen te sorteren. De elf delen van de norm zijn vrijgegeven van 1996 tot 2004, en nog steeds worden de normen bijgewerkt. Deel 8 werd verlaten wegens gebrek aan interesse in de industrie. De videocompressiestandaard is H.263 en gespecificeerd in deel 2, terwijl audiovoortgangen worden gespecificeerd in deel 3 en deel 7. Deel 3 definieert de specificatie voor meerdere kanalen en deel 7 definieert de geavanceerde audiocodering. De onderdelen van de specificatie die verschillende aspecten definiëren, worden hieronder weergegeven;
• Deel 1-Systemen: beschrijf de synchronisatie en multiplexing van digitale audio en video.
Deel 2-video: compressie coder-decoder (codec) voor geïnterlinieerde en niet-geïnterlinieerde videomedia-signalen
• Deel 3-Audio: compressie coder-decoder (codec) voor perceptuele codering van audiomedia-signalen. Dit maakt meerkanaals uitbreiding mogelijk en bitsnelheden en samplefrequenties voor MPEG-1 Audio Layer I, II en III van MPEG-1 audio worden ook uitgebreid.
• Deel 4: Methodologie voor het testen van naleving.
• Deel 5: beschrijft systemen voor softwaresimulatie.
• Deel 6: beschrijft uitbreidingen voor Digital Storage Media Command and Control (DSM-CC).
• Deel 7: geavanceerde audiocodering (AAC).
• Deel 9: Uitbreiding voor real-time interfaces.
• Deel 10: Conformiteitsuitbreidingen voor Digital Storage Media Command and Control (DSM-CC).
• Deel 11: Intellectueel eigendomsbeheer (IPMP)
De MPEG-2-standaard wordt gebruikt in de uitzendmethoden voor dvd's en digitale televisie (ISDB, DVB, ATSC). Het is de basisstandaard voor MOD- en TOD-videoformaten. XDCAM is ook gebaseerd op MPEG-2.
MPEG-4
MPEG-4 is de nieuwste standaard gedefinieerd door MPEG. Het bevat de kenmerken van MPEG-1 en MPEG-2 met de nieuwere industrietechnologieën en functies zoals Virtual Reality Modeling Language (VRML), 3D-rendering, objectgeoriënteerde samengestelde bestanden en vergemakkelijkt de structuur voor extern gespecificeerd Digital Rights Management. Het werd geïnitieerd als een standaard voor videocommunicatie met een lage bitsnelheid, maar veranderde later in een uitgebreide coderingsstandaard voor multimedia. MPEG is nog steeds een standaard in ontwikkeling.
MPEG-4 Part 2 beschrijft de visuele aspecten en vormt de basis van het Advanced Simple Profile dat wordt gebruikt door codecs die zijn geïntegreerd in software zoals DivX, Xvid, Nero Digital en 3ivx en door QuickTime 6. MPEG-4 Part 10 beschrijft de video-aspecten van de standaard. MPEG-4 AVC / H.264 of Advanced Video Coding die wordt gebruikt in de x264-encoder, Nero Digital AVC en HD-videomedia zoals Blu-ray Disc zijn hierop gebaseerd. Hieronder volgt een samenvatting van de onderdelen die in de specificatie van de normen zijn opgenomen.
• Deel 1: Systemen
• Deel 2: Visueel
• Deel 3: Audio
• Deel 4: Conformiteitstesten
• Deel 5:
