Z-buffer versus A-buffer
Z-buffer en A-buffer zijn twee van de meest populaire detectietechnieken voor zichtbare oppervlakken die worden gebruikt in 3D-computergraphics. Zichtbare oppervlaktedetectie (ook bekend als verborgen oppervlakte-eliminatie) wordt gebruikt om te identificeren wat zichtbaar is in een scène vanaf een bepaald kijkpunt in de 3D-wereld. Er zijn twee hoofdcategorieën van methoden voor oppervlaktedetectie die bekend staan als Object Space Methods en Image Space Methods. Object Space Methods hebben betrekking op het vergelijken van objecten en / of delen van objecten om te bepalen welke oppervlakken zichtbaar zijn. Image Space Methods hebben betrekking op het bepalen van de zichtbaarheid van punt tot punt op pixelniveau. Image Space Methods zijn het populairst en Z-buffer en A-buffer behoren tot die categorie. Z-buffermethode berekent de oppervlakte-dieptewaarden voor elke pixel gedurende de hele scène. Een buffermethode is een uitbreiding op de Z-buffermethode,wat transparantie toevoegt.
Wat is een Z-buffer?
Z-buffermethode is ook bekend als dieptebuffermethode. Z-buffer is een rasterbuffer die kleur- en diepte-informatie voor elke pixel opslaat. De "Z" in de Z-buffer verwijst naar het "Z" -vlak in een driedimensionale ruimte. Z-buffermethoden detecteren zichtbare oppervlakken door de diepte van het oppervlak voor elke pixel door de hele scène op het projectievlak te vergelijken. Dit gebeurt meestal in hardware, maar soms ook in software. Gewoonlijk wordt de Z-buffermethode toegepast op scènes die alleen uit polygonen bestaan. De Z-buffermethode is erg snel omdat de dieptewaarden heel gemakkelijk kunnen worden berekend. Een van de belangrijkste aspecten die de kwaliteit van de weergegeven afbeeldingen beïnvloeden, is de granulariteit van de Z-buffer. Een lagere granulariteit kan problemen veroorzaken zoals Z-gevechten (vooral voor objecten die heel dichtbij zijn). Zo kunnen 16-bits Z-buffers deze problemen veroorzaken.24-bits of hogere Z-buffers bieden in deze situaties een betere kwaliteit. Een 8-bits Z-buffer wordt geacht te weinig bufferprecisie te hebben om bruikbaar te zijn.
Wat is een buffer?
Een buffer (ook wel anti-aliasing, oppervlaktegemiddelde, accumulatiebuffer genoemd) is een uitbreiding op de Z-buffer. Een bufferalgoritme is ontwikkeld door Pixar. Een buffermethode zou effectief kunnen worden gebruikt voor middelgrote virtuele geheugencomputers. Hetzelfde algoritme dat wordt gebruikt door Z-buffer, wordt gebruikt met A-buffer. Een buffer biedt echter anti-aliasing naast wat de Z-buffer doet. In een buffer bestaat elke pixel uit een groep subpixels. De uiteindelijke kleur van een pixel wordt berekend door alle subpixels bij elkaar op te tellen. Een buffer krijgt de naamaccumulatiebuffer doordat deze accumulatie plaatsvindt op subpixelniveau.
Wat is het verschil tussen Z-buffer en A-buffer?
Z-buffer en A-buffer zijn twee van de meest populaire detectietechnieken voor zichtbare oppervlakken. In feite is een buffer een uitbreiding op de Z-buffer, die anti-aliasing toevoegt. Een buffer heeft doorgaans een betere beeldresolutie dan een Z-buffer, omdat deze een gemakkelijk te berekenen Fourier-venster gebruikt. Een buffer is echter iets duurder dan een Z-buffer.
