Op activiteiten gebaseerde kosten versus traditionele kosten
Kosten die aan een product zijn gekoppeld, kunnen worden gecategoriseerd als directe kosten en indirecte kosten. Directe kosten zijn de kosten die met het product kunnen worden geïdentificeerd, terwijl indirecte kosten niet direct toerekenbaar zijn aan een kostenobject. Materiaalkosten, directe arbeidskosten zoals lonen en salarissen zijn voorbeelden van directe kosten. Administratieve kosten en afschrijvingen zijn enkele voorbeelden van indirecte kosten. Het identificeren van de totale kosten van een product is erg belangrijk om de verkoopprijs van dat product te bepalen. Een verkeerde of onjuiste toerekening van kosten kan leiden tot het bepalen van een verkoopprijs die lager is dan de kostprijs. Dan wordt de winstgevendheid van het bedrijf twijfelachtig. Soms kan een dergelijke onjuiste bepaling van de kosten ertoe leiden dat het product veel hoger wordt geprijsd dan de kosten, en dat kan leiden tot een verlies van marktaandeel. De totale kosten van een product variëren met de toewijzing van indirecte kosten. Directe kosten veroorzaken geen problemen, aangezien ze direct identificeerbaar zijn.
Traditionele kostenberekening
In het traditionele kostensysteem wordt de toewijzing van indirecte kosten gemaakt op basis van een aantal algemene toewijzingsgrondslagen zoals arbeidsuren en machine-uren. Het belangrijkste nadeel van deze methode is dat alle indirecte kosten worden gebundeld en met behulp van de toewijzingsgrondslagen aan afdelingen worden toegewezen. In de meeste gevallen heeft deze allocatiemethode geen zin, aangezien ze de indirecte kosten van alle producten van verschillende stadia bundelt. Bij de traditionele methode worden de overheadkosten eerst toegewezen aan de afzonderlijke afdelingen en vervolgens de kosten opnieuw toegewezen aan producten. Vooral in de moderne wereld verliest de traditionele methode zijn toepasbaarheid, omdat een enkel bedrijf een groter aantal verschillende soorten producten produceert zonder alle afdelingen te gebruiken. Dus bedachten kostenexperts een nieuw concept call activity based costing (ABC),die eenvoudigweg de bestaande traditionele kostprijsberekeningsmethode werd versterkt.
Op activiteiten gebaseerde kostenberekening
Activity Based Costing (ABC) kan worden gedefinieerd als een benadering van kostenberekening die individuele activiteiten identificeert als fundamentele kostenobjecten. Bij deze methode worden eerst de kosten van individuele activiteiten toegewezen, en vervolgens worden deze gebruikt als basis voor het toewijzen van kosten aan de uiteindelijke kostenobjecten. Dat is bij op activiteiten gebaseerde kostenberekening, het wijst eerst overheadkosten toe aan elke activiteit en wijst die kosten vervolgens opnieuw toe aan het individuele product of de individuele dienst. Het aantal inkooporders, het aantal inspecties en het aantal productieontwerpen zijn enkele van de kostenfactoren die worden gebruikt bij het toewijzen van overheadkosten.
Wat is het verschil tussen Activity Based Costing en Traditional Costing?
Hoewel het concept van op activiteiten gebaseerde kostenberekening is ontwikkeld op basis van traditionele kostenberekeningsmethoden, hebben beide enkele verschillen tussen beide.
- In het traditionele systeem worden enkele toewijzingsgrondslagen gebruikt om overheadkosten toe te wijzen, terwijl het ABC-systeem veel stuurprogramma's gebruikt als toewijzingsgrondslag.
- Traditionele methode wijst overhead eerst toe aan de afzonderlijke afdelingen, terwijl op activiteit gebaseerde kosten eerst de overhead aan elke activiteit toewijst.
- Activity-based costing is technischer en tijdrovender, terwijl de traditionele methode of het systeem vrij eenvoudig is.
- Activity-based costing kan een nauwkeuriger indicatie geven van waar kostenbesparingen kunnen worden gemaakt dan met het traditionele systeem; dat betekent dat op activiteiten gebaseerde kostenberekening meer rigoureuze of nauwkeurige besluitvorming mogelijk maakt dan bij traditionele systemen.
