Belangrijkste verschil - Allostasis versus homeostase
De allostasis is het proces van het bereiken van stabiliteit door fysiologische veranderingen en gedragsveranderingen. Dit kan worden bereikt door de hypothalamus-hypofyse-bijnier-ashormonen (HPA), wijziging van het autonome zenuwstelsel, cytokines en de andere systemen te veranderen. En over het algemeen is het adaptief van aard. Allostasis is een zeer belangrijk proces voor dieren. Het controleert de interne levensvatbaarheid te midden van veranderingen in de buitenomgeving. De allostasis compenseert verschillende problemen in het lichaam. Het biedt compensatie tijdens gecompenseerd hartfalen, gecompenseerd nierfalen en gecompenseerd leverfalen. Maar deze allostatische toestanden zijn kwetsbaar en kunnen snel worden gedecompenseerd. Homeostase is een eigenschap van een systeem in een organisme dat normaal gesproken een variabele reguleert, zoals de concentratie van een stof in een oplossing in bijna constante toestand. Homeostase reguleert de lichaamstemperatuur, pH en concentratie van Na+, Ca 2+ en K +. Het belangrijkste verschil tussen allostasis en homeostase is dat Allostasis het proces is van het bereiken van stabiliteit door fysiologische gedragsveranderingen te midden van veranderende omstandigheden, terwijl Homeostase eenvoudigweg het handhaven van een stabiele interne omgeving in een organisme is, ondanks de veranderingen die optreden in de externe omgeving.
INHOUD
1. Overzicht en belangrijkste verschil
2. Wat is allostase
3. Wat is homeostase
4. Overeenkomsten tussen allostasis en homeostase
5. Vergelijking zij aan zij - allostasis versus homeostase in tabelvorm
6. Samenvatting
Wat is Allostasis?
Het concept van allostasis werd voor het eerst beschreven door Sterling en Eyer in 1988. Het is een bijkomend proces om de homeostase te herstellen. De aard van het concept verklaart dat de allostasis een endogeen systeem is om een stabiele interne omgeving in een organisme te behouden. De naam allostasis is bedacht uit het Grieks, wat betekent dat 'stabiel blijven door variabel te zijn'. De allostasis-theorie legt uit dat een organisme actief wordt aangepast aan de voorspelbare en onvoorspelbare gebeurtenissen.
De allostatische belasting is de "slijtage" die zich ophoopt bij een individu als gevolg van continue blootstelling aan chronische stress. Op basis van deze twee soorten allostasis worden overbelastingscondities uitgelegd.
- Type 1- Het treedt op wanneer de energievraag groter is dan het aanbod. Het activeert de levensgeschiedenis van noodgevallen. En het dient om de dieren weg te drijven van de normale levensgeschiedenisfase naar een overlevingsmodus. Tot de overbelasting van allostasis afneemt en de energiebalans terugkeert.
- Type 2 - Dit begint wanneer er voldoende energieverbruik is, gepaard gaande met sociaal disfunctioneren en conflicten. Dit is het geval in de menselijke samenleving, en ook in bepaalde situaties bij dieren in gevangenschap. Type 2 allostasis-overbelasting veroorzaakt geen ontsnappingsreactie. Het kan alleen worden tegengegaan door te leren en door veranderingen in de sociale structuur.
Als reactie op allostasisoverbelasting worden de stresshormonen zoals epinefrine en cortisol uitgescheiden. Samen met andere fysiologische reacties zoals toenemende myocardiale belasting, afnemende gladde spiertonus in het maagdarmkanaal en toenemende coagulatie. Deze reacties werken op korte termijn adaptief ten goede. Het kan neurale, neuro-endocriene of neuro-endocriene immuunmechanismen activeren. Maar overmatige activering op lange termijn is schadelijk voor het lichaam. Het veroorzaakt een verhoging van de bloeddruk en hartslag.
De fysiologische reacties op acute bedreigingen zijn effectief en worden beschouwd als adaptief voor alle soorten. Maar chronische activering van stressreacties door overmatige blootstelling aan geweld, trauma, armoede, oorlog, de lage en hoge hiërarchie in de samenleving verstoort de homeostase van het systeem en veroorzaakt overbelasting van het fysiologische systeem. Allostasis-overbelasting kan worden gemeten aan de hand van chemische onevenwichtigheden in het autonome zenuwstelsel, het centrale zenuwstelsel, het neuro-endocriene systeem en het immuunsysteem.
Wat is homeostase?
De stofwisselingsprocessen in de organismen kunnen alleen onder specifieke chemische en omgevingsomstandigheden worden gestart. Homeostase is dus gewoon het handhaven van een stabiele interne omgeving in een organisme, ondanks de veranderingen die plaatsvinden in de externe omgeving. Het beste homeostase-mechanisme bij mensen en andere zoogdieren staat bekend als het reguleren van de samenstelling van extracellulaire vloeistof met betrekking tot pH, temperatuur en concentraties van Na +, K +, Ca 2+ -ionen. Het betekent niet dat als iets wordt gereguleerd door het homeostase-mechanisme, de waarde van de entiteit stabiel moet zijn gedurende de hele gezondheidsperiode. De kerntemperatuur van het lichaam wordt bijvoorbeeld geregeld door thermosensoren in de hypothalamus van de hersenen.
Figuur 01: Calciumhomeostase
Het setpoint van de regelaar wordt regelmatig gereset. Maar de kerntemperatuur van het lichaam varieert in de loop van de dag. Er wordt een zeer lage temperatuur in de middag en een hoge temperatuur overdag waargenomen. In het bijzonder wordt het instelpunt van de temperatuurregelaar gereset in infectieomstandigheden om koorts te veroorzaken.
Elke actie in het lichaam wordt niet gecontroleerd door het homeostase-mechanisme. Als de bloeddruk bijvoorbeeld daalt, neemt de hartslag toe en als de bloeddruk stijgt, neemt de hartslag af. Hier wordt de hartslag niet bepaald door het homeostase-mechanisme. Het andere voorbeeld is de mate van zweten. Zweten wordt niet gecontroleerd door het homeostase-mechanisme.
Gecontroleerde systemen die werken tijdens homeostase
- Kerntemperatuur van het lichaam: temperatuurregeling door de thermoreceptoren bevindt zich in de hypothalamus van de hersenen, het ruggenmerg en de interne organen.
- Bloedglucosespiegel: De bloedglucosespiegel wordt gereguleerd door de sensor-bètacellen in pancreaseilandjes.
- Plasma Ca 2+ -niveau: het Ca 2+ -niveau wordt gecontroleerd door hoofdcellen in de bijschildklier en parafolliculaire cellen in de schildklier
- De partiële zuurstofdruk en kooldioxide: De partiële zuurstofdruk wordt geregeld door perifere chemoreceptoren in de halsslagader en de aortaboog. De partiële druk van kooldioxide wordt gereguleerd door centrale chemoreceptoren in de medulla oblongata van de hersenen.
- Bloedzuurstofgehalte: Het zuurstofgehalte wordt gemeten door de nieren.
- Arteriële bloeddruk: de baroreceptoren in de wanden van de aortaboog en de carotissinus bewaken de arteriële bloeddruk.
- De extracellulaire natriumconcentratie: De natriumconcentratie in plasma wordt gecontroleerd door juxtaglomerulaire apparaten van de nier.
Wat zijn de overeenkomsten tussen allostasis en homeostase?
- Beide processen kunnen in de organismen worden waargenomen.
- Beide processen beheersen de interne omgeving.
- Beide processen controleren de interne levensvatbaarheid en stabiliteit.
- Beide processen zijn uitermate belangrijk voor de bescherming en het overleven van organismen.
Wat is het verschil tussen allostasis en homeostase?
Diff Artikel Midden voor Tafel
Allostasis versus homeostase |
|
| Allostasis is het proces van het bereiken van stabiliteit door fysiologische gedragsveranderingen tijdens de veranderende omstandigheden. | Homeostase is gewoon het handhaven van een stabiele interne omgeving in een organisme, ondanks de veranderingen die plaatsvinden in de externe omgeving. |
| Voorval | |
| Allostasis is duidelijk, vooral onder stressvolle omstandigheden. | Homeostase is een algemeen verschijnsel van organismen dat reageert op variabelen om de samenstelling van de extracellulaire vloeistof (interne omgeving) te reguleren. |
| Afhankelijkheid van omgeving | |
| Allostasis is afhankelijk van veranderingen in het milieu. | Homeostase is niet afhankelijk van veranderingen in het milieu. |
| Reacties | |
| Allostasis veroorzaakt chronische reacties die schadelijk zijn voor de organismen. | Homeostatische reacties zijn niet schadelijk, en het regelt het instelpunt van concentratie, pH en temperatuur. |
| Regulatie van organen en systemen | |
| Allostasis wordt gereguleerd door neuro-endocriene, autonome zenuwstelsel en immuunsysteem. | Homeostase wordt gereguleerd (gecontroleerd) door regulatoren en sensoren die zich in de hypothalamus van de hersenen, het ruggenmerg, de interne organen, de nieren, de halsslagader en de aortaboog bevinden. |
| Reacties | |
| Allostasis reageert op een plotselinge stressvolle toestand. | Homeostase is algemene reacties op voortdurende fysiologische variabelen. |
Samenvatting - Allostasis versus homeostase
De allostasis is het proces van het bereiken van stabiliteit (of homeostase) door fysiologische veranderingen en gedragsveranderingen. En over het algemeen is het adaptief van aard. Homeostase is een eigenschap van het systeem in een organisme dat normaal de stof in een oplossing reguleert in een bijna constante concentratietoestand. De homeostase reguleert niet noodzakelijk alle handelingen in het lichaam. Homeostase reguleert de lichaamstemperatuur, pH en concentratie van Na +, Ca 2+ en K +, enz. Dit is het verschil tussen allostasis en homeostase.
Download de pdf-versie van Allostasis versus Homeostasis
U kunt de PDF-versie van dit artikel downloaden en voor offline doeleinden gebruiken volgens de citatienota. Download hier de pdf-versie. Verschil tussen allostasis en homeostase
