Raket tegen raket
Wanneer we het hebben over raketten, is de indruk dat het hightech en gecompliceerde machines zijn die worden gebruikt bij defensie en verkenning van de ruimte. Zelfs deze houden vaak verband met bijna fantastische prestaties in de menselijke geschiedenis; raketten hebben zowel een eenvoudige als een oude oorsprong.
Tegenwoordig worden ze in vele vormen gebruikt om bereik, hoge snelheden en versnellingen te verkrijgen. Raketten kunnen worden beschouwd als een verdedigingstoepassing van de rakettechnologie.
Raket
Over het algemeen wordt een voertuig aangedreven door een raketmotor een raket genoemd. Een raketmotor is een type motor dat opgeslagen drijfgas of andere middelen gebruikt om een gasstraal met hoge snelheid te creëren. Het kan het oxidatiemiddel dragen of de zuurstof in de atmosfeer gebruiken. Het voertuig kan een ruimtevaartuig, een satelliet of zelfs een auto zijn. Raketten werken volgens de derde wet van Newton.
Moderne raketten werden ontwikkeld in de late 19e eeuw en begin 20e eeuw. Ook al wordt de uitvinding van de raket aan de Chinezen toegeschreven, de vorm die in moderne raketten wordt gebruikt, werd pas veel later ontwikkeld.
De allereerste raketten waren bamboe met daarin buskruit opgeslagen. Deze werden zowel voor amusement als wapens gebruikt. Het is bekend dat deze raketten vanaf de grote muur op de Mongoolse indringers werden afgevuurd. In moderne terminologie waren dit solide aangedreven raketten, waarbij het drijfgas buskruit was.
De Russische wetenschapper Tsiokolvsky en de Amerikaanse wetenschapper Robert H. Goddard leverden een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van het raketontwerp van vaste drijfgassen naar vloeibare brandstoffen. In de Tweede Wereldoorlog werd de raket als wapen gebruikt in de laatste fasen van de oorlog. De Duitsers schoten vast aangedreven V2-raketten af richting Londen. Hoewel deze geen grote kernkop droegen om uitgebreide schade aan te richten, had de nieuwheid van het wapen een aanzienlijke psychologische impact. Na de oorlog leidden zowel het voordeel als de dreiging van atoombommen die als kernkop in deze raketten werden gebruikt tot versnelde ontwikkelingen in de raketwetenschap.
Momenteel worden voornamelijk twee klassen raketten gebruikt; dat zijn chemisch aangedreven raketten en elektrisch aangedreven raketten. Van de twee klassen is chemisch aangedreven de oudere en meest overheersende vorm en wordt zowel in atmosferische als in ruimtemissies gebruikt. Elektrisch aangedreven raketten worden alleen gebruikt in ruimtemissies.
Chemisch aangedreven raketten gebruiken vaste brandstof of vloeibare brandstof. Vaste drijfgassen bevatten drie hoofdcomponenten; brandstof, oxidatiemiddel en een bindmiddel. Brandstof is meestal een op stikstof gebaseerde verbinding, aluminium- of magnesiumpoeder of een andere vervanger die snel verbrandt en veel energie vrijgeeft. De oxidator levert de zuurstof die nodig is voor verbranding en zorgt voor een gelijkmatige en snelle verbranding. Binnen de atmosfeer wordt ook de zuurstof uit de lucht gebruikt. Het bindmiddel houdt de brandstof en het oxidatiemiddel bij elkaar. Ballistiet en cordiet zijn twee massieve drijfgassoorten die worden gebruikt.
Vloeibare brandstof kan een brandstof zijn zoals kerosine (of een andere soortgelijke koolwaterstof) of waterstof en het oxidatiemiddel is vloeibare zuurstof (LOX). Bovengenoemde brandstoffen zijn bij kamertemperatuur in gasvormige toestand; daarom moeten ze op lage temperaturen worden gehouden om ze in vloeibare toestand te houden. Deze brandstoffen staan bekend als cryogene brandstoffen. De belangrijkste raketmotoren van spaceshuttles werkten met cryogene brandstof. Hypergolische brandstoffen zoals stikstoftetroxide (N2O4) en hydrazine (N2H4), Mono Methyl Hydrazine (MMH) of asymmetrisch dimethylhydrazine (UDMH) worden ook gebruikt. Deze brandstoffen hebben een relatief hoger smeltpunt en kunnen daarom met minder inspanning lange tijd in vloeibare toestand worden gehouden. Mono-stuwstoffen zoals waterstofperoxide, hydrazine en lachgas worden ook gebruikt.
Elk drijfgas heeft zijn eigen kenmerken; heeft daarom vanzelfsprekende voor- en nadelen. Bij het ontwerpen van voertuigen wordt met deze factoren rekening gehouden, en elke trap wordt dienovereenkomstig ontworpen. Zo werd kerosine gebruikt in de eerste trap van de Apollo Saturn V-raketten en werden vloeibare waterstof en vloeibare zuurstof gebruikt voor de spaceshuttle.
Raket
Raketten zijn voertuigen die worden aangedreven door raketten om kernkoppen te vervoeren. De eerste moderne raketten waren de door de Duitsers ontwikkelde V2-raketten.
Raketten worden gecategoriseerd op basis van het lanceerplatform, het beoogde doel en de navigatie en begeleiding. De categorieën zijn Surface-to-Surface, Air-to-Surface, Surface-to-Air en anti-satellietraketten. Afhankelijk van het geleidingssysteem worden raketten onderverdeeld in ballistische, cruise- en andere typen. Ze kunnen ook worden geclassificeerd op basis van het beoogde doel. Anti-ship, anti-tank en anti-aircraft zijn voorbeelden voor die categorieën.
Afzonderlijk kunnen deze categorieën talrijke raketten met hybride capaciteiten bevatten; daarom kan er geen expliciete classificatie worden gegeven.
Elke raket bestaat uit vier fundamentele subsystemen; Begeleidings- / navigatie- / richtsystemen, vluchtsystemen, raketmotor en de kernkop.
Raket tegen raket
• Een raket is een type motor dat is ontworpen om stuwkracht te leveren door uitlaatgassen met hoge snelheid door een straalpijp.
• De raket kan mechanisch, chemisch of elektrisch worden aangedreven. Zelfs thermonucleaire voortstuwing wordt voorgesteld, maar niet geïmplementeerd. Momenteel zijn chemische drijfgassen de meest overheersende vormen.
• Een voertuig dat wordt aangedreven door raketten (zelfrijdend) om een kernkop te vervoeren, wordt een raket genoemd.
• Een raket is slechts een enkel onderdeel van de raket.
