Purine versus pyrimidine
Nucleïnezuren zijn macromoleculen die worden gevormd door de combinatie van duizenden nucleotiden. Ze hebben C, H, N, O en P. Er zijn twee soorten nucleïnezuren in biologische systemen, zoals DNA en RNA. Ze zijn het genetisch materiaal van een organisme en zijn verantwoordelijk voor het doorgeven van genetische kenmerken van generatie op generatie. Verder zijn ze belangrijk om cellulaire functies te beheersen en te behouden. Een nucleotide is samengesteld uit drie eenheden. Er is een pentosesuikermolecuul, een stikstofbase en een fosfaatgroep. Er zijn hoofdzakelijk twee groepen stikstofhoudende basen als purines en pyrimidines. Het zijn heterocyclische organische moleculen. Cytosine, thymine en uracil zijn voorbeelden voor pyrimidinebasen. Adenine en guanine zijn de twee purinebasen. DNA heeft adenine-, guanine-, cytosine- en thyminebasen, terwijl RNA A, G, C en uracil heeft (in plaats van thymine). In DNA en RNA vormen complementaire basen waterstofbruggen tussen hen. Dat is adenine: thiamine / uracil en guanine: cytosine zijn complementair aan elkaar.
Purine
Purine is een aromatische organische verbinding. Het is een heterocyclische verbinding die stikstof bevat. In purine zijn een pyrimidinering en een gefuseerde imidazoolring aanwezig. Het heeft de volgende basisstructuur.
Purines en hun gesubstitueerde verbindingen zijn wijd verspreid in de natuur. Ze zijn aanwezig in nucleïnezuur. Twee purinemoleculen, adenine en guanine, zijn aanwezig in zowel DNA als RNA. Aminogroep en een ketongroep zijn gehecht aan de basispurinestructuur om adenine en guanine te maken. Ze hebben de volgende structuren.
In nucleïnezuren maken purinegroepen waterstofbindingen met complementaire pyrimidinebasen. Dat is adenine maakt waterstofbruggen met thymine en guanine maakt waterstofbruggen met cytosine. IN RNA, aangezien thymine afwezig is, maakt adenine waterstofbruggen met uracil. Dit wordt complementaire basenparing genoemd, wat cruciaal is voor nucleïnezuren. Deze basenparing is belangrijk voor levende wezens voor evolutie.
Behalve deze purines, zijn er vele andere purines zoals xanthine, hypoxanthine, urinezuur, cafeïne, isoguanine, enz. Behalve in nucleïnezuren worden ze aangetroffen in ATP, GTP, NADH, co-enzym A, enz. Er zijn metabolische routes in veel organismen om purines te synthetiseren en af te breken. Defecten in enzymen in deze routes kunnen ernstige gevolgen hebben voor mensen, zoals het veroorzaken van kanker. Purines zijn overvloedig aanwezig in vlees en vleesproducten.
Pyrimidine
Pyrimidine is een heterocyclische aromatische verbinding. Het lijkt op benzeen, behalve dat pyrimidine twee stikstofatomen heeft. De stikstofatomen bevinden zich op posities 1 en 3 in de zesledige ring. Het heeft de volgende basisstructuur.
Pyrimidine heeft gemeenschappelijke eigenschappen met pyridine. Nucleofiele aromatische substituties zijn gemakkelijker met deze verbindingen dan elektrofiele aromatische substituties vanwege de aanwezigheid van stikstofatomen. De pyrimidinen die in nucleïnezuren worden aangetroffen, zijn gesubstitueerde verbindingen met de basische pyrimidinestructuur.
Er zijn drie pyrimidinederivaten gevonden in DNA en RNA. Dat zijn cytosine, thymine en uracil. Ze hebben de volgende structuren.
Wat is het verschil tussen Purine en Pyrimidine?
• Pyrimidine heeft één ring en purine heeft twee ringen.
• Purine heeft een pyrimidinering en een imidazoolring.
• Adenine en guanine zijn het purinederivaat dat aanwezig is in nucleïnezuren, terwijl cytosine, uracil en thymine de pyrimidinederivaten zijn die aanwezig zijn in de nucleïnezuren.
• Purines hebben meer intermoleculaire interacties dan pyrimidines.
• De smeltpunten en kookpunten van purines zijn veel hoger in vergelijking met pyrimidines.
