Aangeboren versus aangeleerd gedrag
Gedrag is de directe reactie van een organisme op het milieu of op een verandering in het milieu. De manier van reageren kan echter op twee belangrijke manieren plaatsvinden, hetzij als aangeboren gedrag, hetzij als aangeleerd gedrag. Er zijn veel verschillen tussen deze twee gedragingen en de belangrijkste verschillen worden in dit artikel besproken.
Aangeboren gedrag
Aangeboren gedrag is de natuurlijke reactie van een organisme op een stimulus. Een stimulus kan zowel extern als intern zijn. Er wordt gezegd dat aangeboren gedrag in de ontwikkeling is gefixeerd, wat betekent dat dergelijke reacties standaard in een organisme plaatsvinden. Een van de meest voorkomende voorbeelden die worden gebruikt om het aangeboren gedrag te beschrijven, is dat een baby begint te huilen als hij zich niet op zijn gemak voelt. Het is zeer voordelig voor de baby die niet in staat is om mondeling om hulp van anderen te vragen, maar huilen zou de nodige aandacht van de ouders krijgen. Wanneer het pasgeboren kind dichtbij de tepel van de moeder wordt genomen, begint het te zuigen. Het kind hoeft in wezen niet te weten hoe het werkt, maar het voedingsproces vindt perfect plaats als het zogen begint. Het kietelen onder de oksels van een bepaalde persoon zorgt ervoor dat de hand snel sluit om kietelen te voorkomen.
Een van de belangrijkste kenmerken van aangeboren gedrag is dat het organisme niet hoeft te worden geleerd hoe te reageren op stimuli die aangeboren gedrag veroorzaken. Aangeboren gedrag is belangrijk voor de fokkers en houders van dieren in gevangenschap. Dieren hebben hun eigen aangeboren gedrag, dat niet kan worden voorkomen wanneer de relevante stimulus aanwezig is. Als de reactie van het dier gevaarlijk zou zijn, zou de stimulus kunnen worden voorkomen; anders zouden de gunstige gedragingen kunnen worden geactiveerd.
Geleerd gedrag
Gedragingen die zijn ontwikkeld als resultaat van leren door het dier zelf of lesgeven door iemand anders, zijn de aangeleerde gedragingen. De meeste zoogdieren, vooral mensen en primaten, vertonen een scala aan aangeleerd gedrag. De betrokkenheid van het vrijwillige zenuwstelsel, vooral de hersenen, is belangrijk bij aangeleerd gedrag. De meeste gedragingen die mensen vertonen, zijn aangeleerd gedrag. Spraak, beweging door te lopen, spelletjes spelen, lezen, schrijven en vele andere gedragingen van mensen zijn aangeleerd gedrag. Terwijl de evolutie vorderde, bloeiden dieren met grote hersencapaciteit omdat ze aangeleerd gedrag konden ontwikkelen. Dit gedrag kan het aangeboren gedrag wijzigen om betere resultaten te behalen dan eerdere staten. Een kind begint te huilen als een aangeboren gedrag, maar naarmate het ouder wordt, leert het dat huilen hem / haar ten goede zou komen. Daarom wordt de manier van huilen aangepast aan de behoefte van het kind, zodat de behandeling passend kan plaatsvinden.
Dit zijn goed geconditioneerde reacties op eerder bestudeerde stimuli. Het aangeboren huilgedrag van een kind vanwege buikpijn wordt omgezet in niet-huilende medicijnen, waarbij ze met de leeftijd aangeleerd gedrag zoeken als gevolg van leren. Aangeboren overgeërfd gedrag, zoals fysieke bewaking met de hand om te voorkomen dat je door een voorwerp wordt geraakt, kan worden gewijzigd in een aangeleerd gedrag in een potje boksen of honkbal om punten te scoren. Wanneer aan de meeste gedragingen wordt gedacht, kan worden gedacht dat het hoogste percentage tot het aangeleerde gedrag behoort.
Wat is het verschil tussen aangeboren en aangeleerd gedrag?
• Aangeboren gedrag komt natuurlijk of standaard, maar aangeleerd gedrag moet worden ontwikkeld met ervaring.
• Aangeboren gedrag kan niet worden gewijzigd, maar dat wordt aangeleerd gedrag genoemd als er wijzigingen worden aangebracht. Aan de andere kant kunnen aangeleerde gedragingen gemakkelijk worden aangepast.
• Aangeboren gedrag kan al dan niet de directe betrokkenheid van de hersenen hebben, maar aangeleerd gedrag zeker.
