Chronische versus acute pijn
Pijn is een veel voorkomende klacht in de medische praktijk. Het wordt gedefinieerd als een onaangename zintuiglijke en emotionele ervaring die verband houdt met feitelijke of potentiële weefselschade; of beschreven in termen van dergelijke schade. Het is een subjectieve meting. De beschrijving van de pijn omvat acht kenmerken, namelijk de plaats, het karakter, de ernst, de straling, de relatie in de tijd, de bijbehorende symptomen, verzwarende en verlichtende factoren. Afhankelijk van de temporele relatie van de pijn wordt het verder geclassificeerd als acute en chronische pijn, en dit artikel wijst op de verschillen tussen deze twee termen.
Chronische pijn
De pijn, die aanhoudt na de tijd van genezing of gedurende meer dan ongeveer 3 maanden, wordt de chronische pijn genoemd. Soms kan acute pijn chronisch worden als deze aanhoudt na 10-14 dagen na het begin.
Het pijnpad omvat afferente en efferente vezels waar C-vezels verantwoordelijk zijn voor het dragen van de chronische, zogenaamde viscerale pijn.
Meestal wordt chronische pijn geassocieerd met psychische stoornissen. Klinisch vertoont een patiënt met chronische pijn gewoonlijk de beperking van sociale, mentale en psychologische activiteiten, ingetogen, verdrietig of slaperig in zijn gezichtsuitdrukkingen of met vegetatieve symptomen zoals slaapstoornissen, prikkelbaarheid of verlies van eetlust.
Chronische pijn is slecht gelokaliseerd en heeft een dof en vaag karakter. Het is vaak periodiek en bouwt pieken op. De pijn kan worden verwezen naar andere gebieden die verband houden met interne factoren en vaak worden geassocieerd met misselijkheid, braken en ziek gevoel.
Het beheer omvat niet-farmacologische en farmacologische therapieën.
Acute pijn
Acute pijn, ook wel somatische pijn genoemd, treedt plotseling op.
Grote gemyeliniseerde A-deltavezels zijn verantwoordelijk voor het dragen van de acute pijn.
Klinisch vertoont een patiënt met acute pijn verhoogde autonome activiteit, die zich manifesteert als tachycardie, hypertensie, zweten, verminderde intestinale mortaliteit, verhoogde snelheid en verminderde diepte van ademhaling en met gezichtsgrimassen. Acute pijn kan ook worden verergerd door psychologische factoren zoals slapeloosheid, angst, depressie of woede. Zoals hierboven vermeld, kan acute pijn chronisch worden of bovenop chronische pijn worden gelegd.
Acute pijn is goed gelokaliseerd en de straling kan de distributie van somatische zenuwen volgen. Het is scherp en gedefinieerd in zijn karakter, en het doet pijn waar de stimulus wordt geassocieerd met de externe factoren. Acute pijn is vaak een constante pijn en misselijkheid en braken zijn ongebruikelijk, tenzij het gaat om diepe somatische pijn waarbij de botten betrokken zijn.
Het beheer van acute pijn omvat de medicamenteuze behandeling; voornamelijk opioïden en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen en de regionale blokkers.
Wat is het verschil tussen chronische en acute pijn?
• Hoewel acute pijn plotseling begint en binnen korte tijd verdwijnt, begint chronische pijn verraderlijk en blijft deze na de genezingstijd of gedurende meer dan ongeveer 3 maanden aanhouden.
• Bij acute pijn is de plaats goed gelokaliseerd, maar chronische pijn is slecht gelokaliseerd.
• Straling van de acute pijn kan de distributie van de somatische zenuw volgen, maar de straling van chronische pijn is diffuus.
• Acute pijn is scherp en gedefinieerd in zijn karakter, maar chronische pijn is saai en vaag.
• Acute pijn is vaak constant, maar chronische pijn is vaak periodiek en bouwt pieken op.
• Chronische pijn wordt vaak geassocieerd met misselijkheid, braken en ziek gevoel, maar acute pijn is dat meestal niet.
