Zwavelzuur versus zoutzuur
Normaal gesproken identificeren we een zuur als een protondonor. Zuren hebben een zure smaak. Limoensap en azijn zijn twee zuren die we bij ons thuis tegenkomen. Ze reageren met basen produceren water, en zij reageren met metalen vorm H 2; verhoog dus de snelheid van metaalcorrosie. Zuren kunnen worden onderverdeeld in twee, op basis van hun vermogen om te dissociëren en protonen te produceren. Sterke zuren worden in een oplossing volledig geïoniseerd om protonen te geven. Zwakke zuren dissociëren gedeeltelijk en geven minder protonen af. K eenis de zuur-dissociatieconstante. Het geeft een indicatie van het vermogen om een proton van een zwak zuur te verliezen. Om te controleren of een stof een zuur is of niet, kunnen we verschillende indicatoren gebruiken, zoals lakmoespapier of pH-papier. Op de pH-schaal worden 1-6 zuren weergegeven. Een zuur met pH 1 zou erg sterk zijn, en naarmate de pH-waarde toeneemt, neemt de zuurgraad af. Bovendien veranderen zuren blauwe lakmoes in rood. Alle zuren kunnen in tweeën worden verdeeld als organische zuren en anorganische zuren, afhankelijk van hun structuur. Zwavelzuur en zoutzuur worden vaak gebruikt als sterke anorganische zuren. Deze staan ook bekend als minerale zuren en zijn afgeleid van minerale bronnen. Anorganische zuren geven protonen af wanneer ze in water worden opgelost.
Zwavelzuur
De molecuulformule van zwavelzuur is H 2 SO 4. Zwavel is het centrale atoom van het molecuul en is gebonden aan twee OH-groepen en twee zuurstofatomen (met dubbele bindingen). Molecuul is tetraëdrisch gerangschikt. Zwavel is sterk, bijtend en een stroperige vloeistof. Het is een zeer polaire vloeistof met een grote diëlektrische constante en gemakkelijk oplosbaar in water. De ionisatiereactie van zwavelzuur is als volgt.
H 2 SO 4 → HSO 4 - + H +
HSO 4 - → SO 4 2- + H +
Zwavelzuur is een krachtige protonendonor; daarom dissocieert het in een oplossing volledig en geeft het twee protonen. Het is een matig sterk oxidatiemiddel. Omdat zwavel zich in de oxidatietoestand +6 bevindt (de hoogste oxidatietoestand voor zwavel), kan het worden gereduceerd tot +4-toestand en werkt het als een oxidatiemiddel. In verdunde oplossingen kan zwavelzuur twee lamellen vormen, bisulfaatzout en het sulfaatzout. Zwavelzuur kan ook fungeren als dehydratatiemiddel: het wordt dus gebruikt in organische condensatiereacties zoals verestering.
Zoutzuur
Zoutzuur, aangeduid als HCl, is een mineraal zuur dat zeer sterk en zeer corrosief is. Dit is een kleurloze, onbrandbare vloeistof. Het is stabiel, maar reageert gemakkelijk met basen en metalen. Het heeft de mogelijkheid om slechts één proton te ioniseren en te doneren. Hieronder volgt de dissociatiereactie van HCl in waterig medium.
HCl + H 2 O → H 3 O + + Cl -
Omdat het een sterk zuur is, is de zuurdissociatieconstante van HCl erg groot. HCl wordt gebruikt in de kunstmest-, rubber-, textiel- en kleurstofindustrieën. En het is een veel gebruikt zuur in laboratoria voor basistitraties, of om zure media te leveren, of om basische oplossingen te neutraliseren, enz.
Wat is het verschil tussen zwavelzuur en zoutzuur?
• HCl heeft één waterstofatoom en één chlooratoom. Zwavelzuur is H2SO4, en heeft twee waterstof-, één zwavel- en vier zuurstofatomen.
• Zwavelzuur is een diprotisch zuur, terwijl zoutzuur een monoprotisch zuur is.
