Niet-medewerking versus burgerlijke ongehoorzaamheid
Hoewel de twee termen Niet-medewerking en burgerlijke gehoorzaamheid vergelijkbaar lijken in hun betekenis, is er een aantal verschillen tussen deze twee termen. Niet-medewerking en burgerlijke ongehoorzaamheid werkten als bewegingen in de geschiedenis, in een aantal landen. Bij het onderzoeken van de geschiedenis van India kunnen beide bewegingen worden geïdentificeerd. De implementatie van deze twee criteria levert echter het bewijs dat er waarneembare verschillen bestaan. Allereerst is het nodig om de twee termen te definiëren. Niet-medewerking is de weigering om samen te werken met de regering van een land, terwijl burgerlijke ongehoorzaamheid verwijst naar de weigering om bepaalde wetten van een land te gehoorzamen. Ondanks het feit dat de definities vergelijkbaar klinken, ligt het verschil erin dat niet-samenwerking nogal passief is in vergelijking met burgerlijke ongehoorzaamheid die een actieve rol speelt. In dit artikel wordt geprobeerd het verschil tussen de twee te benadrukken bij het onderzoeken van de twee termen.
Wat is niet-medewerking?
Niet-medewerking kan worden gedefinieerd als een geval waarin een aantal individuen weigert of niet meewerkt met de regering van een land. In die zin kan het worden gezien als een passieve oppositie. Dit kan worden beschouwd als een strategie die door een bepaalde groep wordt gevolgd om hun tegenstand te tonen door te weigeren deel te nemen aan burgerlijke en politieke agenda's. Het doel van deze specifieke actie is om de regering in de steek te laten door alle hulp in te trekken. Als er bijvoorbeeld meerdere advocaten tegelijk aftreden, ontstaat er een werkhinder. Hiermee behaalt u een politieke overwinning, dat is het doel van niet-samenwerking. Als beweging was dit in India vooral zichtbaar door de acties van Mahatma Gandhi tijdens het Britse bewind. Dit omvatte het ontslag van verschillende titels, weigering om belasting te betalen,en ook het boycotten van diensten en goederen die aan het buitenland toebehoren.
Gandhi leidde bewegingen die niet meewerkten
Wat is burgerlijke ongehoorzaamheid?
Aan de andere kant kan burgerlijke gehoorzaamheid worden gedefinieerd als de weigering om de wetten van een land te gehoorzamen door het toepassen van geweldloze methoden. In de meeste gevallen komt het voort uit morele bezwaren van de mensen. Als bijvoorbeeld een wet die is aangenomen door een groep individuen als immoreel wordt beschouwd, is de kans groot dat ze weigeren deze regel te gehoorzamen en deel te nemen aan activiteiten zoals protesten, om hun verzet te tonen. Dit kan ook als passief worden beschouwd, in die zin dat er geen sprake is van geweld, net als bij niet-medewerking. Dit gebeurde ook als beweging in een aantal landen zoals India, Amerika en Afrika. Burgerlijke ongehoorzaamheid kan worden gezien in vakbondsbewegingen waar de leden deelnemen aan protesten, met als doel betere arbeidsomstandigheden te bereiken of hun rechten als werknemers te verwerven. In burgerlijke ongehoorzaamheid,de groep verzet zich tegen het gehoorzamen van een bepaalde wet. Het houdt echter niet de volledige afwijzing van de regering of de bestaande politieke structuur in.
Protesteren is een onderdeel van burgerlijke ongehoorzaamheid
Wat is het verschil tussen niet-medewerking en burgerlijke ongehoorzaamheid?
• Niet-medewerking is de weigering om samen te werken met de regering van een land, terwijl burgerlijke ongehoorzaamheid verwijst naar de weigering om bepaalde wetten van een land te gehoorzamen.
• Niet-meewerken is passief omdat het terugtrekking inhoudt, terwijl burgerlijke ongehoorzaamheid actief is omdat mensen hun verzet tonen via middelen zoals bijeenkomsten en protesten.
• Niet-medewerking omvatte ontslag en weigering om belasting te betalen, terwijl burgerlijke ongehoorzaamheid ook boycotten, protesten, enz. Omvatte.
Afbeeldingen beleefdheid:
- Gandhi via Wikicommons (Public Domain)
- Protest door Bahreinse activist (CC BY-SA 3.0)
